Το 1965, ενώ η καριέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη είχε ήδη απογειωθεί, ήρθε μια ταινία που φαινομενικά δεν άλλαζε τίποτα. Κι όμως, ήταν η πρώτη φορά που το κοινό δεν έβλεπε απλώς μια ηρωίδα — αλλά την ίδια την Αλίκη, όπως τη φανταζόταν ο κόσμος: αυθόρμητη, καπάτσα, λαϊκή, όμορφη, ανεξάρτητη και βαθιά ερωτεύσιμη.
Το Πονηρό Θηλυκό… Κατεργάρα Γυναίκα! μοιάζει από τον τίτλο κιόλας σαν να γράφτηκε για την ίδια. Και ίσως δεν είναι σύμπτωση. Η Βουγιουκλάκη υποδύεται μια επαρχιώτισσα που έρχεται στην Αθήνα, γεμάτη όνειρα, εξυπνάδα και πείσμα. Μέσα σε λίγες μέρες, αποκτά δουλειά, φλερτ, και γίνεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Σου θυμίζει κάτι;
Η Αλίκη του ρόλου λέγεται Μαρία. Αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν βλέπουν κάποια Μαρία. Βλέπουν την Αλίκη Βουγιουκλάκη να παίζει την εικόνα της Βουγιουκλάκη. Όχι μια δασκάλα, όχι μια φτωχή μοδιστρούλα ή μια αρχοντοπούλα. Αλλά μια γυναίκα που παίζει με το σύστημα, το χειρίζεται, το ξεγελάει και το κερδίζει. Με χαμόγελο, νάζι και πονηριά.
Η ίδια η πλοκή μοιάζει φτιαγμένη από κομμάτια της ζωής της. Όπως η Μαρία στηρίζεται μόνο στον εαυτό της, έτσι και η Αλίκη είχε καταφέρει να γίνει η πρώτη σταρ που έλεγχε την εικόνα της. Επέλεγε ρόλους, σκηνοθέτες, ακόμα και πώς θα στηθεί το εξώφυλλο στο περιοδικό. Η ταινία ήταν μια καθρέφτης, όχι ενός χαρακτήρα, αλλά ενός φαινομένου.
Ο τίτλος είναι σχεδόν αυτοβιογραφικός — Πονηρό Θηλυκό… Κατεργάρα Γυναίκα!. Δεν είναι ούτε υβριστικός ούτε ειρωνικός. Είναι μια δήλωση δύναμης. Η ηρωίδα δεν απολογείται, δεν υποτάσσεται, δεν παραιτείται. Στο τέλος, πετυχαίνει τους στόχους της με τον δικό της τρόπο, ακριβώς όπως και η πραγματική Αλίκη.
Η ταινία δεν θεωρείται από τις κορυφαίες της φιλμογραφίας της, αλλά για όσους παρατηρούν κάτω από την επιφάνεια, είναι η πιο μετα-Αλίκη από όλες. Ένα φιλμ όπου η σταρ δεν παίζει έναν ρόλο — αλλά τον εαυτό της όπως την έχει ήδη αγαπήσει το κοινό. Και αυτό, για τα δεδομένα του 1965, ήταν ριζοσπαστικό
